الا یا ساقیا بر گو دل من شاد کی گردد؟
وزین آشوب نادانی وطن آزاد کی گردد؟
شب ظلمانی میهن سحر ناگشته شب آمد
وطن با خاک یکسان شد ولی آباد کی گردد؟
هزاران شاخه ی شمشاد میهن خفت بر خاکی
هزاران مادر غمدیده است دلشاد کی گردد؟
تهی دست یتیمان و فقیران مانده در ظلمت
کسی را در خیالش فکر استمداد کی گردد؟
زسوز سینه ی مظلوم صدا خیزد که ای مردم
بدون فکر انسانی صلح ایجاد کی گردد؟
درین چرخ ستم پرور نباشد جز ستمکاری
ستمکاران این عالم ؛جلال؛ارشاد کی گردد؟
فانوس زرین بسوی غرب می غلطید نرم
سرمه کوه ها به سوی دشتها میگشت پهن
من نشسته تک وتنها در میان موج غم
با خیال خویشتن
با کوله بار رنجها
یاد تو اندر میان موج از خاطره ها
ناگهان..
اندر خیالم باز عطر فشانی کرد
در فضای سینه تاریک من
جرقه ی نوری دمید و باز هم جا خالی کرد
باز من تنها و سرگردان میان غصه ها
با خیال خویشتن
با کوله بار رنجها
ماندم و تنها ماندم و تنها و ماندم تنها...