سرم را بلند میکنم
لحد خلاصه میشود
و جیغ های سرمه ی اش را قورت میدهد
بالای پله ها
کلوخهای پریده رنگ
به سرفه می افتند
تو تنها نیستی
در برابر دستی که سیب را میبیند
دستی که سیب را میچیند
و دستی که سیب را گاز میزند
و روی آخرین گزارش آب و هوا
کلیک میکند
حالا
قدمهایت را بریده بریده باور میکنم
ترن / قضیه مفصلی است
طیاره هم / اصطکاک خودش را به همه ابر های
جهان نوشته است
متاسفم / من اما هنوز نمیدانم
کسی که با من چت میکند /
آن طرف شتابهای مهیج روشن
نام این دودهای کهنه را مفهمد
در سرک سالهای دوهزار و پنج تا بعد؟
به گمانم از ماجرا پرتیم
با ماهواره هم / حتی
تنها / رفت و آمد ماهپاره ها را کنترول میکنند.
با انگشت های که شاید
بوی کشف آتی بو علی سینا را
پنهان کرده باشد
یا رازی
که رازی نبود جز تغیری کوچک
در فورمول بزرگ
در سیطره باید و نبایدها
ترن بی وقفه میراند
بی آن که چشم بگردانی
و فراموش کرده باشم / تلخی دوباره توت را
در تشنج ناگزیر دندانهایم
به همین سادگی
ریشه هایت را هر روز هزاران دهان
می بوسند
آن طورف بادها / اما
کسی از رسیدن تو مایوس است.
غربت دیرینه ام را با تو قسمت میکنم...
تا ابد با رنج و درد خویش عادت میکنم...
رفتی با رفتنت کاخ دلم ویرانه شد....
من در ین ویرانه ها احساس غربت میکنم........!!!
نبودی بی تو پنهان گریه کردم
ترا دیدم و پنهان گریه کردم
برای اینکه اشکم را نبینی
نشستم زیر باران گریه کردم......
نگاهم کن
بسوزان
از کران تا به کران وجودم را
با آتش نگاهت
که....
عید نوروز رسید و
مرا..
نه جامه به تن است
و نه نقل و نبات
بر لب........
بسوزان این تنم را
با آتش نگاهت ....
درنگ مکن
زیرا تراوش نگاه تو
دلگرمم میسازد
امیدم میبخشد
و دگرگونم میسازد...........
بسوزان جسمم را
با سوز نگاهت
این تحفه ات را
برسم عیدی
از من دریغ مکن
زیرا من میخواهم
لب خندی باشد
روی لبانت.......................................!!!
اگر تو را دوست دارم خیلی زیاد منرا ببخش
اگر تویی آنکه فقط دلم میخواهد منرا ببخش
اگر دلم تنگ میشه خیلی برایت منرا ببخش
اگرنگاهم گم میشه درچشمانت منرا ببخش
دیگه باید چه کار کنم که بدانی دوستت دارم؟
خیال تو راحت میشه, سر به بیابان بگذارم
غرورم شکستم و قلبم ریختم زیر پایت
هر جا رسیدم به همه گفتم که میمرم برایت
گریه کردم اشک بر دلم مرحم نشد
ناله کردم زره ی از دردهایم کم نشد
در گلستان گل بسیار بوییدم
از هزاران گل گلی همچون تو پیدا نشد
الهی بر روی هر پرده ی گل نقشها بینم
به هر سو میروم در هر کجا نور تورا بینم
به بوستان مهره ی زیبا سیمین میدید که من
چو بیرون کرده ام از پیراهن سر را خدا بینم
کبوتر میپرد از بام عاشق میرود جای
در انجای که من عاشق چو تو یک با وفا بینم
به مسجد رفته بودم دوش و زاهد اینچنین پرسید
چی شد ای عاشق نادان که دست اندر دعا بینم
بگفتم سرزدم بیرون از آن خمخانه ی ویران
که تا در گوشه ی محراب مسجدش اورا بینم
الهی ساگر از درد خیانت اینچنین گوید:
تو معشوقی مصفا کن جهان را تا صفا بینم
اسدالله ساگر
حسن این زخم بی درمان مبارک
تو را تنهایی جاویدان مبارک
برای اینکه دل دادی کسی را
تو را این سینه ی بریان مبارک
میگفتی تا ابد با هم بمانیم
خطا خورد دست تو از دامن حور
تو را این ساقی ای رقصان مبارک
بروتنها تورا مسجد چی کار است
تو را میخانه ی کفران مبارک
الا یا ساقیا بر گو دل من شاد کی گردد؟
وزین آشوب نادانی وطن آزاد کی گردد؟
شب ظلمانی میهن سحر ناگشته شب آمد
وطن با خاک یکسان شد ولی آباد کی گردد؟
هزاران شاخه ی شمشاد میهن خفت بر خاکی
هزاران مادر غمدیده است دلشاد کی گردد؟
تهی دست یتیمان و فقیران مانده در ظلمت
کسی را در خیالش فکر استمداد کی گردد؟
زسوز سینه ی مظلوم صدا خیزد که ای مردم
بدون فکر انسانی صلح ایجاد کی گردد؟
درین چرخ ستم پرور نباشد جز ستمکاری
ستمکاران این عالم ؛جلال؛ارشاد کی گردد؟
فانوس زرین بسوی غرب می غلطید نرم
سرمه کوه ها به سوی دشتها میگشت پهن
من نشسته تک وتنها در میان موج غم
با خیال خویشتن
با کوله بار رنجها
یاد تو اندر میان موج از خاطره ها
ناگهان..
اندر خیالم باز عطر فشانی کرد
در فضای سینه تاریک من
جرقه ی نوری دمید و باز هم جا خالی کرد
باز من تنها و سرگردان میان غصه ها
با خیال خویشتن
با کوله بار رنجها
ماندم و تنها ماندم و تنها و ماندم تنها...